 |
ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวเล็กๆ มีพ่อแม่ พี่ชายและฉัน เราอยู่กันแบบเรียบง่าย เพราะแม่มักบอกเสมอให้เราพอใจในสิ่งที่มี เรามีเวลาให้กันในทุกๆวัน สามารถพูดคุยและปรึกษากันได้อย่างเปิดเผย เราจะฟังเหตุผลของแต่ละคนและไม่ฟังความข้างเดียว จะรับฟังความคิดเห็นของทุกคน
* ที่พูดไปเหมือนเพอเฟ็คและอบอุ่นแต่จริงๆมันก็มีอีกด้านที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน พอเริ่มโตขึ้นสังคมรอบๆตัวก็ใหญ่ขึ้น ตามเพื่อนบ้างอะไรบ้าง กลับกลายเป็นว่า เราดิ้อขึ้นนั่นเอง จากที่เคยคุยกับแม่กับป๊าทุกเรื่องเราก็ไม่ค่อยคุย ส่วนมากจะคุยกับเพื่อนซะส่วนใหญ่ ทำให้บางทีเราไม่เข้าใจกัน พอป๊าดุหน่อยก็น้อยใจบ้าง ประชดประชันบ้าง กลับบ้านดึกเพราะติดเพื่อนแต่จริงๆเราก็ไม่ได้ไปทำอะไรที่มันไม่ดี พอโดนว่าก็โกรธไม่ยอมคุยกับใคร มาคิดดูแล้วแย่มากเลย ทำแบบนั้นไปได้ยังไง คิดแล้วอยากร้องไห้ คำว่ารักพูดได้กับทุกคนเลย แต่กลับอายไม่กล้าพูดกลับพ่อแม่ไม่รู้ทำไม หรือเราคิดว่าเราก็มีเค้าอยู่ทุกๆวันแล้ว กลับมาคิดอีกที น่าจะพูดให้เยอะตอนที่เป็นเด็กพอโตมาแล้วจะได้ไม่เขินเวลาบอกรักพ่อแม่55 ถึงจะดื้อรั้นไปหน่อยแต่ในใจก็ไม่เคยคิดจะทำให้แม่กับป๊าเสียใจเลยนะ เราตั้งใจเรียนทุกครั้งแม้จะง่วงบ้างเบื่อบ้างก็จะคอยเตือนตัวเองตลอดๆ ว่า ไม่สิ!เรียนๆๆๆตั้งใจๆๆพอนึกถึงหน้าแม่หน้าป๊าแล้วก็ต้องฮึ้ดสู้! ตั้งใจเรียน ต้องทำให้ได้เพื่อเค้าทั้งสอง ก็คิดๆอยู่ตลอดนะว่า เค้าเหนื่อยมากแล้วกับเรื่องงานเรื่องค่าใช้จ่าย ไม่อยากให้เค้าต้องมาเครียดกับเราอีก อันไหนที่แบ่งเบาได้ก็ควรทำ แล้วที่สำคัญคือ การเรียนมันก็เป็นหน้าที่ของเรา อนาคตของเราถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำ เฮ้อออ ร๊ากกม๊ากะป๊ามากน้าาา ขอโทษที่หนูทำตัวไม่ดี ขอโทษที่หนูดื้อน้า ต่อจากนี้จะเป็นเด็กดีที่สุดแล้ว รักมากๆค่ะจ๊วบๆ
